11.

Kolejnego ranka, jak zwykle, schodzę do kuchni i zaparzam sobie kawę.

- O, już nie śpisz. - Nia wchodzi do pomieszczenia i siada obok mnie. - I jak strasznie wyglądasz…

- Naprawdę? - pytam, choć doskonale to wiem. Gdy wstałam, zerknęłam przez krótki moment w lustro i widziałam, te poczochrane włosy, te podkrążone oczy i ten smutek malujący się na twarzy.

- Naprawdę. - odpowiada i również zaparza sobie kawę. - Co się stało? - pyta, patrząc na mnie zaciekawiona.

- Armand znów mnie zdradził. Skończyłam z nim. - wyznaję i upijam łyk cieczy. Jest strasznie gorzka i gorąca.

- Mówiłam Ci. Zawsze mam rację. - odpiera i podchodzi do lodówki skąd wyciąga bułki i kabanosy.

- To nie wszystko. Odtrąciłam Casey’a. - opuszam głowę zawstydzona.

- Co? - Nia krztusi się kawałkiem bułki, więc klepię ją lekko po plecach. - Co? - ponawia pytanie, gdy już jest dobrze.

- Wyznał mi miłość, całowaliśmy się… No i potem go odtrąciłam. - wyjaśniam. - Wiem, to było strasznie głupie… Boję się, że teraz opuści zespół. - dodaję i zaczynam skubać swoją bułkę.

Nia nic już nie komentuje, tylko zjada śniadanie i wychodzi.

Tego popołudnia wybieram się z Mirandą do galerii handlowej. Oglądamy różne rzeczy od bluzek przez buty po dodatki i kupujemy co nam pasuje. Gdy mamy już wystarczająco dużo zakupów, kierujemy się do kawiarni niedaleko galerii. Mała i urocza kawiarenka z dobrym jedzeniem.  Siadamy w rogu, w naszym ulubionym miejscu i zamawiamy po herbacie z owocami m.in. ananasem i pomarańczą oraz kawałku ciasta czekoladowego z gałką lodów śmietankowych. Siedzimy tak i rozmawiamy, gdy nagle dostrzegam w drugim rogu Casey'a. Niby nic takiego, ale siedzi tam z jakąś dziewczyną. Czuję ukucie zazdrości w sercu. Jeszcze wczoraj mówił, że mnie kocha. Jeszcze wczoraj się całowaliśmy.

- Zobacz, Casey w końcu kogoś ma. - zwracam uwagę Miller na Moretę.

- To chyba dobrze. - odpiera, ale po chwili widzi moją minę. - Coś nie tak?

- Nic, nic... - odpowiadam i biorę do ust kawałek ciasta.

Wieczorem, gdy kładę się już wykąpana, w piżamie, do swojego łóżka, przypomina mi się sytuacja z ubiegłej nocy. Gdy tylko zamykam oczy widzę Casey'a, słyszę w głowie jego "Kocham Cię" i nie wiem co się ze mną dzieje. Łzy spływają po moich policzkach strumieniami. On chciał mnie kochać, tak jak Richelieu nie potrafił, a ja głupia wszystko zniszczyłam.

10.

Casey zgodził się zostać na noc. Z racji, że jest moim przyjacielem i wiele dla mnie zrobił, proponuję mu, żeby położył się obok mnie, a nie w salonie na niewygodnej sofie. Leżymy twarzami do siebie, a wokół nas panuje idealna cisza. Tym razem nie płaczę po Armandzie, nie jest wart moich łez.

Godziny mijają szybko. Za oknem zaczyna się nieco rozjaśniać.

- Casey, śpisz? - pytam, delikatnie szturając go w bok.

- Nie, a co? - spogląda na mnie zaspany.

- Napisałam fragment piosenki. - oznajmiam i pokazuję mu fragment notatki w telefonie. - Opowiada ona po części o Richelieu. - dodaję.

Chłopak czyta to w skupieniu.

- Niesamowite. - stwierdza. - Masz talent.

- Dziękuję. Pisałam o tym co czuję. - uśmiecham się do niego.

- No tak. Chłopcy w twoim wieku nie wiedzą jak kochać Cię dobrze. Ale Ci trochę starsi? - pyta, a po chwili czuję jego ciepłe wargi na moich.

Oddycham płytko, a moje serce wali jak szalone. Nigdy nie pomyślałam, że Moreta może tak na mnie działać.

Wskakuję na niego i zaczynam całować go bez opamiętania. Pozbywam się jego koszulki, a on mojej. Pieści moje półnagie ciało, gdy ja bawię się pasemkiem jego włosów.

- Kocham Cię, Rena. - słyszę z jego ust i nie wiem co powiedzieć. Pozwalam rozpłynąć się jego słowom w powietrzu i wyryć się w moim sercu.

Czuję na skórze jego nieco szorstkie od gry na gitarze palce, które powoli ‘wędrują’ po moich plecach coraz niżej. Próbuje ściągnąć moje szorty do spania.

- Casey, lepiej nie. - wyskakuję z łóżka i ubieram koszulkę w pośpiechu.

Nie chcę go ranić, ale nie jestem na to gotowa.

- Okay, rozumiem. - Moreta siada na skraju łóżka i wciąga na siebie swoją bluzkę. - Pojadę do siebie. - wstaje i wychodzi.

Opadam na łóżko i chowam twarz w poduszki. Łzy znów spływają po moich policzkach.

Deszczowy, wrześniowy dzień, ten kiedy auto Richelieu, którym jechaliśmy, wpadł do rzeki. To było straszne. Siła z jaką tak wpadliśmy była naprawdę duża. Ostatkami sił rozbiłam przednią szybę i wydostałam się z tonącego pojazdu. Gdy się wydostałam, nie wiedziałam nawet gdzie jestem. Desperacko machałam rękoma tylko po to, by się nie zanurzyć i nie utopić, choć z momentu na moment czułam się coraz gorzej. Armand wyszedł z tego bez większego szwanku, lecz ja potrzebowałam jego pomocy. Chociaż żal było mu nowego samochodu, wziął mnie na ręce i pomógł dotrzeć do brzegu. Dopiero, gdy siedziałam tam, pod jednym z drzew, zauważyłam, że skaleczyłam się nieco ponad udem. Może i rana się potem, po założeniu dziesięciu szwów i smarowaniu maścią, zagoiła, blizna pozostała. Blizna duża, szpetna, powodująca wstyd.

9.

Pół godziny po moim telefonie, Casey przyjeżdża po mnie. Richelieu nawet nie spróbował za mną wyjść. Tak mu zależało...

- Okay, ruszajmy. - wsiadam do auta i zapinam pas.

- Tylko nie płacz, dobrze? - Moreta odpala silnik, patrząc na mnie.

- Dobrze. - wyciągam z torebki chusteczkę i ścieram resztki makijażu. - Jestem głupia, co? Drugi raz dałam się oszukać Armandowi...

- Nie jesteś. To nie twoja wina, że nadal go kochasz. - odpowiada. - Minie trochę czasu i zapomnisz, zobaczysz...

- Masz rację. Dziękuję. - uśmiecham się lekko i opieram głowę o szybę.

Oglądam krajobrazy po zmroku, aż w pewnym momencie zasypiam.

- Jesteś najlepsza. - Richelieu pocałował mnie czule w usta, gdy po wizycie w piekarni jego matka była mną zachwycona.

- Staram się. - uśmiechnęłam się do niego.

Wracaliśmy prostą ścieżką na przystanek. Jego auto było w naprawie, a nowe miał dostać dopiero za jakiś czas.

- Zastanów się i powiedz mi kiedy się zdecydujesz na kolejny krok. - objął mnie ramieniem. Wiedziałam co miał na myśli.

- Okay. Krótko się znamy, potrzebuję czasu. - odpowiedziałam i zatrzymałam się. Mój autobus właśnie nadjeżdżał. - Do zobaczenia. - cmoknęłam go w polik i wsiadłam do pojazdu.

Nigdy nie lubiłam, gdy facet zbytnio na mnie nalegał.

- Wstawaj. Jesteśmy. - Casey delikatnie łapie mnie za ramię.

Otwieram oczy i spoglądam na niego. Jest nieco zmęczony. Odpinam pas i wysiadam z auta.

- Dziękuję. - cmokam go w policzek.

- Nie ma za co. Od tego ma się przyjaciół. - uśmiecha się do mnie.

- Może zostaniesz u nas na noc? Jest późno, a ta podróż była męcząca... - proponuję.

- Jeśli to nie problem, to okay. - zamyka samochód i razem wchodzimy do domu.

8.

Przez cały kolejny tydzień Armand bardzo się stara. Co prawda Nia nie jest zadowolona z mojej decyzji, jednak musi ją zaakceptować.

- Jak się ma mój najliczniejszy motylek? - pyta chłopak, obejmując mnie od tyłu.

Umówiliśmy się w parku, tam gdzie zwykle, pod wysokim dębem.

- Bardzo dobrze. - odwracam się twarzą do niego i czule całuję.

Jest ode mnie o głowę wyższy, więc muszę wspinać się ma palcach.

- Co powiesz na obiad w ulubionej restauracji? - pyta, łapiąc mnie w tali.

- Chętnie. - odpowiadam i ruszamy w stronę wyjścia z parku.

Podczas posiłku dowiaduję się, że idzie dziś do swojego kumpla na urodziny i chcę bym wybrała się z nim. Zgadzam się, gdyż chcę mieć go na oku.

Wieczorem spotykamy się pod moim domem i wynajętą limuzyną jedziemy na miejsce. Uroczy jednorodzinny dom pod LA.

- Udanej zabawy. - życzy nam gospodarz na wejściu.

Rozglądam się i widzę cały ogrom ludzi. Niektórzy już są pijani.

- Armand, chodź. Ktoś chce z Tobą porozmawiać. - jeden z gości podchodzi do nas, chwyta chłopaka za rękę i ciągnie za sobą.

- Zaraz wracam. - Richelieu cmoka mnie w policzek i odchodzi.

Idę za nim, w sposób aby mnie nie zauważył. Nie ufam mu na tyle by tego nie robić. Chowam się za jedną z doniczek paproci i obserwuję ukochanego. Na początku to tylko zwykła rozmowa, ale potem... Nie sądziłam, że znów posunie się do zdrady. Na oczach tego kumpla i jeszcze kilku innych osób zaczął namietnie całować wysoką blondynkę, jednocześnie się do niej dobierając.

- Co to ma znaczyć? - pytam, podchodząc do nich.

Znów dałam się nabrać. Głupia, głupia, głupia.

- Rena, daj mi to wyjaśnić... - Richelieu podnosi z podłogi swoją koszulkę i podchodzi do mnie.

- Odpuść sobie. Teraz to naprawdę koniec. - odwracam się na pięcie i wychodzę.

Łzy spływają po moich policzkach, zostawiając na nich mokre ślady. Idealny makijaż rozmywa się. Drżącą ręką wyciągam z torebeczki telefon i wybieram numer do Casey'a.

- Możesz po mnie przyjechać? - pytam, gdy słyszę jego zmartwiony głos w słuchawce.