1.

- Rena, musisz coś zjeść... - Nia, moja starsza siostra, gładzi mnie po plecach, przysuwając bliżej mnie bułkę z serem zrobioną w mikrofali.

- Nie chcę... - burczę pod nosem i rzucam na ziemię kolejną zużytą chusteczkę.

Mamy już poranek, a ja dalej to wszystko przeżywam.

- Rena, tak nie można. Sama kiedyś przez coś podobnego przechodziłam i to nie jest dobre. - mówi stanowczo.

- Ale Nia... Nic nie rozumiesz... - siadam na wprost niej i zaczynam opowiadać jej wszystko ze szczegółami.

Był ciepły sierpień, gdy razem z Nią, Mirandą i Casey’em byliśmy na krótkich wakacjach przed nagrywaniem nowej EP-ki. Tego dnia, jak co ranek, o 6 rano szłam pobiegać. Pensjonat świecił wówczas pustkami. W drzwiach wejściowych wpadłam na niego. Chłopak wysoki, przystojny i w podobnym wieku, kierował się właśnie z bagażami do holu. Oczywiście, przy zderzeniu wszystkie upadły, tak jak i my.

- Wszystko dobrze? - zapytał z francuskim akcentem, podając mi dłoń, abym wstała.

- Tak, wszystko dobrze. Przepraszam za kłopot. - uśmiechnęłam się do niego.

- Nic się nie stało. Przyzwyczaiłem się, że takie śliczne dziewczyny na mnie lecą. - zaśmiał się i podniósł ostatnią walizkę. - Tak w ogóle to jestem Richelieu. - wyciągnął do mnie dłoń. - Armand Richelieu. A madame? - chwycił moją dłoń.

- Rena. - odparłam, nieco zawstydzona. - Właściwie Pyrena Lucrezia Morze Enea. - dodałam i spuściłam wzrok na swoje buty.

- Miło poznać. - ucałował mnie w dłoń. - Śliczne imię dla ślicznej dziewczyny. Dasz się zaprosić na fornetki? - zaproponował.

- Tak. - wydusiłam z siebie. - Umówimy się jeszcze. Pokój numer trzy. Muszę już iść. - zabrałam swoją dłoń z jego i nacisnęłam klamkę ku drzwi.

Słyszałam tylko ciche ‘dobrze’ za sobą i zniknęłam. Byłam tak cholernie szczęśliwa. Przystojny francuz z starodawnym, ale pięknym imieniem i nazwiskiem oraz dobrze wychowany właśnie się mną zainteresował.

- O Boże, Rena… - jęczy Casey, gdy po raz dziesiąty w dniu dzisiejszym włączam w telewizji tę samą komedię romantyczną. - Nie możemy obejrzeć meczu? Zaraz się zacznie… - spogląda na mnie błagalnie.

- Nie, nie możemy. - odpieram i owijam się mocniej kocykiem. Wciskam na pilocie przycisk ‘play’ i ostatni raz zerkam na niego. - Zostawił Cię kiedyś ktoś, kogo kochałeś całym sercem? Skrzywdził Cię ktoś, komu bezgranicznie ufałeś? - pytam.

- No nie… Ale to co się stało to nie powód, by całe dnie nic nie jeść, płakać i oglądać jakieś przygnębiające filmy. - burczy pod nosem. - Powinnaś wziąć się w garść i pokazać mu co stracił. - dodaje.

- Ale Ty nic nie rozumiesz… - wzdycham i odwracam wzrok w stronę telewizora. - Nie będę z Tobą rozmawiać. - kończę temat i pogłaśniam film.

Moreta wstaje z kanapy, mruczy coś jeszcze pod nosem i wychodzi. W końcu zostaję sama i mogę w spokoju obejrzeć cokolwiek i przemyśleć wszystko. Może i miał trochę racji, ale to moje życie i sama muszę przez to wszystko przejść.